Brief aan mijn vader
Beste papa,
een paar dagen geleden heb ik lasagne gemaakt. Ik heb je recept gevolgd en eerlijk gezegd waren ze heerlijk. Behalve dat ik iets miste en er een tijdje over nadacht, realiseerde ik me wat je geheime ingrediënt is.
In de mijne waren er honger, zondagsluiheid en een beetje water. In je lasagne, pap, zit altijd liefde. In elke hap voelde ik de genegenheid van iemand die een gerecht bereidt voor iemand van wie hij houdt, om me te troosten na een slechte dag, om mijn verjaardag te vieren of mijn terugkeer van een reis, om ons te belonen na het opnieuw schilderen van de muren in de woonkamer.
Als ik er even over nadenk, pap, je bent altijd in mijn leven; als ik kook, als ik de mokka klaarmaak (met jouw feilloze techniek), als mijn computer vastloopt terwijl ik werk en als ik naar een oud liedje luister.
Om nog maar te zwijgen van wanneer ik met mijn partner praat en het lijkt mij dat je in mijn plaats praat!
Zou je ooit hebben gezegd, pap, dat dezelfde dingen ons boos maken? Sommige vrouwen lijken steeds meer op mama terwijl ik je vrouwelijke alter ego word. Wat een lach als ik denk aan alle keren dat we het oneens waren. "Je luistert nooit naar me, op een dag zul je van gedachten veranderen" je hebt het me verteld en je had gelijk. Toch moesten we vechten, een paar jaar geleden was dit onze taak: je had de plicht om me recht te zetten, mijn roekeloze verzoeken af te wijzen en ik had de taak om boos te worden, je gezicht dagenlang vast te houden. Nu begrijp ik hoeveel mijn hooghartige stiltes je pijn doen, maar naarmate we ouder werden, werden we zachter en werden we meer en meer verenigd.
Ik weet dat alle vaders speciaal zijn, maar jij bent de meest speciale van allemaal.
Met jou heb ik ongelooflijk mooie momenten beleefd, die gewoonlijk met vrienden worden beleefd. Zoals toen ik achttien was en mijn zusje op het punt stond geboren te worden, toen mijn moeder in het ziekenhuis lag om te bevallen en we alleen thuis waren, zagen we eruit als twee out-of-office studenten. En toen, een paar uur later, de baby werd geboren en de verpleegster ons allebei belde om haar te ontmoeten, wat waren we blij en huilden we!
Ik herinner me ook dat je je nieuwe auto kocht en naar huis rende om me om een lift te vragen, met de Donker paars op vol volume. Hoe vaak heb je gitaar voor mij gespeeld en hoeveel nummers hebben we samen geschreven! Hoeveel koffies op de lange wintermiddagen, hoeveel wijze en verstandige adviezen, hoeveel geheimen we elkaar vertelden in de keuken. Totdat ik ging samenwonen, best een lange weg om de waarheid te zeggen. En weet je wat mijn partner gelukkig maakt? Het feit dat je hem vertrouwt, dat je hem "je kleine meid" toevertrouwde.
Nu we ver weg zijn, is het net als toen je me leerde fietsen: je deed mijn wielen af, je duwde me op de pedalen, ik pelde mijn knieën maar je bent er altijd, een paar meter achter met een waakzaam oog, klaar om rennen als je me in de problemen ziet.
Het is een beetje triest om deze dag niet samen door te kunnen brengen, pap. Maar we moeten toegeven dat we geluk hebben: we zijn allemaal gezond en sereen en, ook al zijn we op afstand, we zijn er.
Maar weet je wat ik je vertel? Als je hier bij mij was, zou ik lasagne voor je maken.
