Vrouwen in communicatie: interview met Serena Pederiva van Diesel
Volwassen worden is zeker een belangrijke mijlpaal, zowel voor een persoon als voor een merk en, in dit specifieke geval, voor het onze.
Omdat de vrouw 18 wordt, hebben we besloten om een Women Empowerment-project te starten dat zich richt op vrouwen die werkzaam zijn op het gebied van communicatie.
Serena Pederiva, Hoofd Marketing Zuid-Europa, beantwoordde 5 belangrijke vragen voor ons en legde uit hoe vrouwen zich gelijkwaardig moeten voelen aan de posities die ze bekleden.
1. Hoe is 'vrouw zijn' in de wereld van werk?
Mijn ervaring is positief, ik heb het geluk gehad om tijdens mijn carrière niet te worden gediscrimineerd, omdat zowel de communicatiediscipline als het specifieke gebied van mijn werk contexten zijn met een niet-minderheidsvrouwelijke aanwezigheid. Het is moeilijk te generaliseren, maar het is , het is waar dat in besluitvormingscontexten (of het nu gaat om politieke, economische, sociale ...) vrouwelijke cijfers nog steeds een verwaarloosbaar percentage vertegenwoordigen, wat aangeeft dat gendergelijkheid nog ver weg is.
Als het gaat om het onderwerp vrouwen in de wereld van werk, komt het concept van vrouwelijk leiderschap vaak naar voren, en hoe dit wordt gekenmerkt door enkele intrinsieke en natuurlijke eigenschappen bij vrouwen, zoals een groter vermogen om te luisteren of te relateren dan mannelijke collega's. Ik bedoel niet dat deze kenmerken niet echt tot de vrouwelijke natuur behoren, maar ik heb het gevoel dat als wij, als vrouwen, op deze kwestie blijven aandringen, we onszelf in een getto maken door middel van stereotypen. In mijn persoonlijke ervaring heb ik echter te maken gehad met mannen die erg geneigd zijn om te luisteren en vrouwen die dat niet waren, en vice versa: dit zijn gewoon kenmerken die deel uitmaken van de individuele persoon. Ik ben me ervan bewust dat bepaalde karaktereigenschappen meer inherent aan het vrouwelijke geslacht, omdat ze deel uitmaken van hun rol (zelfs al was het maar potentieel) als moeder, maar ik denk niet dat dit een punt is waarop vrouwen moeten blijven aandringen. Wat echter moet worden benut, is een cultuur van een basis die verklaart wat verrijking op alle niveaus de diversiteit geeft, die niet alleen bestaat tussen verschillende geslachten, maar ook tussen vrouw en vrouw cultuur van ons bedrijf.
Ik denk dat het belangrijk is om te onderstrepen hoe we in diversiteit het maximale potentieel van elk kunnen uitdrukken en in hoeverre we daarom de voorkeur moeten geven aan het creëren van werkomgevingen die zo heterogeen mogelijk zijn.
Zie ook
2. Wat was 'vrouwen empowerment' voor u op 18-jarige leeftijd?
Op 18-jarige leeftijd vertrekt deze perceptie vooral van het voorbeeld van de vrouwen om ons heen. Mijn ervaring heeft vrouwen gezien die zeer actief zijn in hun gemeenschap, die werkvervulling wilden bereiken, zonder noodzakelijkerwijs prestigieuze carrières te doorlopen, en die erin waren geslaagd om werk met elkaar te verzoenen en privéleven, dus ik heb het vrouw-zijn nooit als een beperking ervaren.
Toen ik op de middelbare school zat, had een leraar, een voormalige achtenzestigjarige, ons enkele lezingen aangeboden over feminisme en de gedachte aan verschil: vanaf dat moment begreep ik hoeveel het begrip van de gigantische stappen die zijn genomen in de vorige eeuw is van fundamenteel belang om dergelijke prestaties niet op te geven.
3. Drie woorden die je vandaag associeert met "vrouwen empowerment"
Representativiteit: zolang we niet aanwezig zijn op de machtsplaatsen, kunnen we nauwelijks alle gelijkekansenrechten waar we recht op hebben mee naar huis nemen. Dat maakt dat ik voorstander ben van quota voor vrouwen: als het enerzijds terecht is om op grond van eigen verdiensten deel uit te maken van de directietafels, is het anderzijds noodzakelijk om een verplichting op te leggen die een traditie schept.
Bewustzijn: de rechten die zijn verkregen door de gevechten die tot nu toe zijn gestreden, mogen niet als vanzelfsprekend worden beschouwd, het is noodzakelijk om op de hoogte te zijn van je rechten om te kunnen handelen.
Solidariteit: vrouwen moeten samenwerken met andere vrouwen en gemeenschappelijke projecten voor gelijke kansen uitvoeren.
4. Wat zou je zelf tegen de 18-jarige zeggen?
Wat ik de 18-jarige ik zou willen aanraden is om veel meer vertrouwen in mezelf te hebben en groot te dromen, wat enorm helpt om de top te bereiken. Ik zou ook zeggen om onnodige zorgen te vermijden met betrekking tot het ontbreken van aanbevelingen of kennis in de wereld van werk, omdat ze niet nodig waren voor mij om carrière te maken. Dit zijn dezelfde dingen die ik de hedendaagse 18-jarigen ook zou aanraden, naast zich niet te laten beïnvloeden door een "typisch vrouwelijke onzekerheid, het bedriegersyndroom": nooit zin hebben in de "rol die men speelt, vergezeld van de angst dat anderen "onze ontoereikendheid ontdekken; we moeten beseffen dat we van plan zijn" wat we doen.
5. Hoeveel behoefte is er om vandaag te praten over empowerment van vrouwen en wat moet er gebeuren?
Het is belangrijk om over de empowerment van vrouwen te praten en te handelen, omdat we nog ver verwijderd zijn van gelijke kansen op het werk en in de privésector. Het is noodzakelijk om over deze kwestie te onderwijzen en een cultuur te creëren, we moeten ervoor zorgen dat deze kwesties door de schoolbanken gaan en, zelfs daarvoor, door gezinseducatie. Toen ik eerder over solidariteit sprak, deed ik dat ook met het oog op empowerment: als vrouwen en potentiële moeders hebben we de taak om onze kinderen, man of vrouw, de weg te wijzen in functie van een echte samenleving van gelijke kansen . Op deze manier moeten we ernaar streven om die negatieve culturele erfenissen die nog niet zijn opgelost te overwinnen en te voorkomen dat een context wordt gecreëerd waarin mannen en vrouwen dezelfde rechten hebben, op het werk en daarbuiten.
