Brief van een moeder aan haar afgewezen zoon: "Ik heb nog nooit zoveel van je gehouden als vandaag als ik je zie verliezen"
In een steeds glanzendere realiteit die voortdurend wordt verteld - versterkt met elk mogelijk sociaal netwerk - dat er alleen winnaars zijn en die uitsluitend overwinningen, successen en lof viert - het maakt niet uit of het echt of geconstrueerd is - de keuze van een moeder om met liefde de zoon in een moment van nederlaag, zoals schoolfalen, helpt om de juiste maatregelen te vinden in een wereld die te vaak vergeet de echte realiteit te accepteren. Dit zijn de woorden van een moeder die, verre van de tekortkomingen en fouten van haar kind te rechtvaardigen, de voorkeur geeft aan troost en wijsheid en de kostbare leer die men in het leven ook kan en moet verliezen.
Mijn zoon, vanmorgen belde de school me om te zeggen dat je het niet gehaald hebt. Je zult het jaar moeten herhalen. Uw professor was bedroefd, nooit zoveel als ik zijn woorden heb moeten horen. Ik wilde hem vertellen dat je tot het laatste uur van de laatste dag hebt gevochten, toen vond ik het toch een nutteloze verduidelijking. Ik weet het en ik zal het onthouden. Ik heb een half uur in de ruimte zitten staren, nadenkend over hoe ik het je moest vertellen. Je hebt tot het laatst gevochten.
Op de voorlaatste schooldag kreeg je er zelfs acht bij de geschiedenischeck. Maar het was niet genoeg, want je was een ramp in wiskunde, natuurkunde en zelfs in het Italiaans, vanwege vier onvoorbereid in drums. En dan Latijn zo-zo, wetenschappen niet hersteld in het eerste kwartaal. Want dat telt nu ook, verdomme.
Ik ging je kamer binnen, ik heb het je verteld en je geloofde het niet. Je dacht aan een grap. Dat was het natuurlijk niet. Ik zag je uitdrukking die van verbaasd naar verslagen ging. Je hebt je strijd verloren omdat je geloofde dat je kon doen wat niet altijd vanzelfsprekend is: resultaten behalen door pas op het laatste moment te committeren, een wonder uitvinden. Het kan en soms lukt het, maar ook om wonderen te doen heb je geloofwaardigheid nodig. Nu weet je het.
Excellentie wordt gevraagd van uw generatie. Je moet perfect zijn, want je bent met weinigen en je groeit in het idee dat kritiekloos in jezelf geloven altijd werkt. En dat ongelooflijk zijn is het antwoord, en inmiddels weet je dat het niet zo is. Buitengewone mensen zijn is een status die je verwerft met overwinningen, maar vooral met nederlagen. Je onderschatte de implicaties, je geloofde dat je het je kon veroorloven om je plicht niet te doen en uiteindelijk hoopte je dat het weinige dat je deed goed was voor iedereen. Nee, wat je deed zoals je ziet was niet genoeg.
Je was overtuigd, maar de geniale inslag loont niet altijd. Je had een geniale inslag in sommige vakken die je niet al te veel moeite kostte, terwijl je de andere opgaf. De geniale slag die op deze manier wordt gebruikt, werkt een keer: het wordt alleen herhaald als je veel tijd hebt besteed aan sporten. Als je genoeg hebt geschreven, gespeeld, gezongen, gelezen, geteld om je ogen, vingers, keel te ruïneren. Als je alles hebt geleerd wat je nodig hebt, zelfs als het je niet lijkt, kan het minimaal nuttig zijn voor je doel. Weet je waarom? Omdat je je doel nog niet hebt gevonden. Je merkte dat je in mei moest herstellen wat je dacht te kunnen doen in een moment en dat je niet in een moment kunt doen. Je hebt jezelf voor de gek gehouden dat alles zou kunnen worden gedaan zonder inspanning of met matige inspanning. Vandaag kwam je erachter dat het niet zo werkt. Dat je tegen jezelf kunt zeggen dat je goed bent (en dat ben je), maar om echt goed te zijn, moet je de nederigheid hebben om elke dag boeken te openen en saaie dingen te bestuderen. Je vergeet ze later, niet eerder: dit is het geheim. Wat bij je blijft, zal een deel van je zijn, zal worden wat je zult zijn. En als je alle dingen weet waar de school om vraagt, is het nog steeds niet genoeg. Maar dat weet je al, want jij bent de nieuwe generatie. Zelfs de oude vrouw weet het goed, als dat je op de een of andere manier kan troosten.
Alighieri Dante, de man die je niet bestudeerde, moest vernederingen ondergaan die erger waren dan de jouwe. Verdreven uit huis en zijn land, smeekte hij om gastvrijheid, stierf alleen en niemand herinnerde zich hem gedurende minstens driehonderd jaar. Tegenwoordig is hij de meest succesvolle schrijver ter wereld. Dit is een van zijn beroemde drielingen.
«Je zult het proberen omdat het naar zout smaakt
het brood van anderen, en hoe moeilijk het is calle
naar beneden gaan en de trap opgaan."
Het is tijd dat je leert hoe je die trappen moet aanpakken. Deze trappen zijn van jou. Verzamel de ziel van de grond en beklim die treden, één voor één. Laat ze zien. Ik heb nog nooit zoveel van je gehouden als vandaag dat ik je zie verliezen.
