Zeg tegen Crinzi: één stap verwijderd van het huwelijk, ik weet niet meer of ik met hem wil trouwen
door Alessandra Crinzi
De column "Dillo Alla Crinzi" komt voort uit de behoefte om een stem te geven aan alle meisjes die eraan denken om me elke dag te contacteren, sinds hun begin op sociale media, om advies of hulp te vragen. Hier ben ik om je het verhaal van deze column te vertellen
Dromen van trouwen: wat is de betekenis van dromen van je eigen bruiloft?
Ze zijn al 8 jaar samen, maar een paar maanden na de bruiloft begint ze aan alles te twijfelen. Tegengestelde karakters, frequente discussies, hij doet niets om het beter te maken. C. schrijft mij omdat hij wil begrijpen of het goed is om deze relatie voort te zetten of dat het beter is om de moed te vinden om deze te beëindigen voor de grote stap.
Het verhaal van C., vol twijfels voor de bruiloft
Hallo Ale, ik volg je altijd en als ik hier ben om je nu te schrijven, is dat omdat ik echt advies nodig heb of misschien een goede verzorging van iemand buiten mijn leven. Ik denk dat jij de meest geschikte persoon bent.
Ik begin met te vertellen dat ik 25 ben, mijn vriend 32 en we zijn al 8 jaar samen. Tijdens de eerste jaren van de relatie waren er veel ups en downs, vooral omdat we twee totaal tegengestelde karakters hebben en we hiervoor vaak botsen. Ik heb altijd een heel sterke liefde voor hem gevoeld, soms had ik in het verleden de indruk dat hij ook van mij hield, maar misschien minder of misschien op een andere manier.meestal voelde ik me, nadat de aanvankelijke woede over de situatie voorbij was, vreselijk , Ik huilde en wanhoopte terwijl hij stil was, ging hij uit met vrienden om plezier te hebben.
Stap to the point: 2 jaar geleden vroeg hij me onverwachts ten huwelijk, maar we besloten te wachten op een gunstiger economische situatie: ik zat zonder werk en eerst wilden we samenwonen. Nu wonen we al een jaar onder hetzelfde dak en onze beste dag is heel dichtbij, maar er zijn problemen die we hebben, inderdaad, ik worstel om op te lossen. Hij is het soort persoon dat, in plaats van zaken op te helderen, ze liever negeert om tv of mobiel te kijken, zegt dat hij stil wil zijn, me negeert of zelfs zijn stem verheft, wat me ongelooflijk stoort. Laten we zeggen dat de laatste tijd al zijn egoïsme naar buiten is gekomen, een karakterdetail dat ik al had opgemerkt, maar dat nu onaanvaardbaar wordt. Ik verwacht niet wie weet wat, ik zou gewoon wat meer aandacht willen hebben, uitgaan, al is het maar af en toe, ook omdat het huwelijk zoveel kosten met zich mee heeft gebracht (en sinds een aantal maanden ben ik weer werkloos). Ik heb het haar verteld en ze probeert het, maar dan komt ze terug en gooit het allemaal naar me terug en zegt dat ik als een prinses behandeld wil worden. De waarheid is dat ik gewoon meer als meer beschouwd wil worden, ik ben het zat dat hij me ziet als een meubelstuk in het huis dat er is, het blijft daar en beweegt niet, terwijl hij doet alsof hij alleen in huis is of mij Ik was een huisgenoot van haar aan wie ze niets verschuldigd is.Bovendien reageert ze de laatste tijd tijdens discussies met agressie, geen geweld natuurlijk, maar heeft ze de neiging om te gillen, met dingen te slaan en in haar eentje freewheelen te mopperen in plaats van de confrontatie met mij aan te gaan. Ik probeerde hem te vertellen dat hij moest veranderen, om samen een compromis te bereiken, om te leren zich te verontschuldigen als hij ongelijk heeft, omdat het niet synoniem is met zwakte zoals hij denkt, in plaats daarvan blijft hij zijn handen ervan wassen door te zeggen dat het zo is gedaan en probeert de situatie om te keren door mij iets te verwijten.
Een paar weken geleden de laatste discussie: ik zat op de limiet, ik kon niet meer denken aan de voorbereidingen voor de bruiloft terwijl alles mis ging tussen ons. Bij deze gelegenheid vertelde hij me dat hij nooit zal veranderen, want zelfs als hij na een korte tijd hard werkt, wordt hij weer zoals voorheen. Dus het bracht me in een positie om te beslissen of ik het accepteerde of wegliep en alles losliet. Voor het eerst sprak ik erover met mijn ouders die zeiden dat ik erover moest nadenken, dat ik nog tijd heb om alles af te zeggen.
Ik heb er ook met hem over gesproken, en ook dankzij de "hulp van zijn moeder die hem misschien een beetje aan het denken heeft gezet", denk ik dat hij hard werkt om dichter bij mij te zijn en eindelijk genieten we wat meer van het leven als partner . Maar de discussies mislukken nooit en de gebruikelijke problemen komen altijd naar boven die me doen denken dat ik ofwel alles zal moeten accepteren zoals het is of besluit om het allemaal zo snel mogelijk te laten gaan.Het maakt me bang omdat ik mezelf niet kon voorstellen zonder hem is er 'liefde' en de jaren die we samen doorbrachten zijn talrijk.
Wat denk jij ervan ? Uw advies zou zeer waardevol zijn, bedankt.
Vertel Crinzi: Alessandra Crinzi antwoordt
Beste C.,
mijn advies komt onmiddellijk: oprecht en zeer impulsief, want misschien zou ik rationeel moeten zeggen dat ik je kalm moet houden, proberen deze relatie voort te zetten, want als er liefde is, is alles overwonnen - of bijna - maar omdat we bijna op zijn, een stap verwijderd van het eeuwige "tot de dood ons scheidt", wat ik je graag wil vertellen, zonder al te veel woorden, is om de bruiloft onmiddellijk te annuleren: meer dan je mooiste dag, het lijkt een wandeling in het park - en niet zelfs hand in hand - naar de galg.
Laat me duidelijk zijn, ik denk niet dat het maken van zo'n gebaar zo gemakkelijk is als gezegd, en ik onderschat de situatie niet in het minst; Ik begrijp dat de moeilijkheden talrijk zijn, en ook dat de pijn verder gaat dan het draaglijk is, maar elke wond die hierdoor wordt veroorzaakt zal niets zijn vergeleken met een "ja ik doe" dat je voor het leven zal binden aan een persoon die je min of meer beschouwt als (nep) Ikea-plant.
Ik schijn te hebben begrepen dat je vanaf het begin problemen hebt, je hebt altijd gedacht dat hij minder van je houdt dan jij van hem en je bent nu al zo ver weg, op een van de mooiste momenten die het paar kan leven, in de eerste jaren van coëxistentie waar we samen alledaagse problemen proberen te overwinnen, waar we 's avonds blij naar huis gaan om te kunnen dineren of televisie te kunnen kijken met de persoon van wie we houden. Dus het spijt me, de vraag rijst: ben je ook van plan om kinderen te krijgen? Als het antwoord ja is, wat gaat u die dag dan doen? Wil je hem aan een stoel vastbinden en verwachten dat hij een vader is? In godsnaam! Ik stel me je dagelijkse leven voor: je belt zijn moeder vier keer per week, in de hoop dat dit hem aan het denken zet.
Maar wat echt? Nee, kom op, we zijn serieus. Laten we geen grappen maken.
En vergeef me dan, hoe kun je iemand blijven liefhebben en waarderen die je dagelijks laat zien dat je niet om jou en je relatie geeft? Weet je wat het probleem is? Jij bent de eerste die een fout maakt, omdat je niet kunt leven in de hoop dat alles van de ene op de andere dag zal omkeren, vooral als je je ervan bewust bent dat je verlangen om je relatie te verbeteren nul is.
Het is niet correct om van een persoon te verwachten dat hij verandert.Het is niet in vriendschap, laat staan in liefde. Je hoeft niet voor hem te veranderen, hij hoeft niet voor jou te veranderen, want de enscenering kan een paar jaar duren, maar geloof me, het einde is altijd hetzelfde: de leugens komen aan de oppervlakte en het komt eruit natuurlijk op de slechtste manier. We zijn wat we zijn, inclusief sterke en zwakke punten, en hoogstens, afhankelijk van de situatie die zich voordoet, kunnen we proberen kanten van ons karakter glad te strijken. Ze proberen te elimineren is een utopie, maar ook nutteloos en schadelijk.
Degenen die rond zijn geboren, kunnen niet vierkant sterven - ik garandeer je, het is echt waar - en degenen die verwachten dat dit zal gebeuren, hebben het net zo mis als degenen die doen alsof ze slagen. Met hem gaat het al lang niet meer: het zal geen witte jurk zijn die van een nachtmerrie-relatie een sprookje zal maken.
Je hebt nog tijd.
Een knuffel.
de Crinzi
[email protected]
