Cristiana dell'Anna en het stigma om een vrouw en een zuiderling te zijn
Discriminatie - geslacht, ras en seksueel - is vroegrijp en treft mensen al op jonge leeftijd. Cristiana Dell'Anna, de actrice die de rol van "Donna Patrizia" speelde in Gomorrah, merkte dit ook en sprak gisteren tijdens "We are Pride", een evenement dat volledig gewijd is aan de thema's inclusie en diversiteit. Een initiatief dat, in de bedoelingen van Maura Gancitano en Andrea Colamedici - de twee makers - voorstelde om "een stem te geven aan het ongehoorde, om vooral te vechten voor wat ons niet aangaat, om de strijd van de onderdrukten te verenigen in de naam van vraag me af". Om te bevestigen dat het doel meer dan gerespecteerd is, hoeft u alleen maar aandacht te besteden aan de monoloog "opgevoerd" door Dell'Anna waarin de vrouw enkele clips uit het privéleven vertelt waarin ze zich als vrouw en zuiderling gediscrimineerd voelde.
'Waarom heb je me een vrouw gemaakt?'
Het begon allemaal met een simpele en alledaagse zaak, zoals geschenken. Als ze nog maar een kind is, realiseert Cristiana zich al snel het enorme verschil dat bestaat tussen de geschenken die ze heeft ontvangen en die voor haar broer. Voor hem geografische kaarten, telescopen en ander intelligent en innovatief speelgoed. Voor haar, alleen en exclusief pluche. De frustratie om alleen als vrouw te worden gecategoriseerd en de daaruit voortvloeiende beperkingen te lijden, is zo groot dat ze op 7/8-jarige leeftijd een vraag aan haar ouders stelt: "Waarom heb je me een vrouw gemaakt?". Een vraag waarachter het besef schuilt dat dat van het "vrouwelijke" geen eenvoudig leven is, maar bestaat uit voortdurende ontbering en een constante strijd tegen vooroordelen en stereotypen. Dezelfde die haar vader voedt met betrekking tot zijn droom om zich te specialiseren in hartchirurgie, een ambitie die wordt tegengehouden door de man die het "een tak met weinig vrouwen" vindt.
Zie ook
"We zijn allemaal mensen in constante evolutie"
Het was de som van deze afleveringen die de actrice, die opgroeide tussen Napels en Castel Volturno, een reflectie op de identiteit van ieder van ons stimuleerde, een aspect rijk aan nuances, maar al te vaak teruggebracht door de samenleving tot één enkele kleur. Alsof vrouw-zijn, homoseksueel zijn, immigrant zijn de enige categorieën zijn waarin onze identiteit zich kan manifesteren, terwijl de realiteit is dat "we allemaal mensen zijn in constante evolutie". Pas wanneer ze tot deze conclusie is gekomen en heeft begrepen dat ieder van ons kan doen en worden wat we willen zonder dat territorialiteit, geslacht of seksuele geaardheid een limiet wordt, heeft Cristiana volledige zelfrealisatie gevonden als persoon en niet alleen als vrouw. Dat is misschien de reden waarom ze uiteindelijk actrice werd en 'spelen' met identiteit een echte baan voor haar is geworden, waarbij ze voor eens en altijd de stereotiepe rollen die door de samenleving worden opgelegd, omver heeft geworpen.
